پروپزال تاثیر درمان شناختی رفتاری بر اختلال بیش فعالی کاستی توجه و سازگاری فردی اجتماعی دانشجویان

پروپزال کارشناسی ارشد شامل:

مقدمه و بیان مساله

اهمیت و ضرورت پژوهش

اهداف اصلی و فرعی پژوهش

سوالات پژوهش                 

فرضیه های پژوهش

تعاریف مفهومی و عملیاتی متغیرها

پیشینه پژوهش

طرح پژوهش

جامعه و نمونه پژوهش

روش نمونه گیری

ابزار های پژوهش

روش جمع آوری داده ها

روش تجزیه و تحلیل داده ها

منابع فارسی و انگلیسی به شیوه APA

فایل به صورت ورد و با فرمت doc  می باشد و قابل ویرایش می باشد.

قسمت هایی از پروپزال:

مقدمه       

 محققان در خلال دهه ی گذشته متقاعد شده اند که اختلال بیش فعالی/ کاستی توجه[1] که قبلا تصور می شد یک نشانگان روانی مخصوص دوران کودکی است و با افزایش سن از بین می رود، در مراحل بعدی زندگی هم ادامه پیدا می کند و در بزرگسالی یک اختلال روانی شایع است ( وندر[2]، 1995، ترجمه ی صرامی، 1387). تقریبا یک سوم کودکان مبتلا به ADHD نشانه های اختلال را به صورت کامل تا دوران بزرگسالی با خود دارند و دو سوم باقی مانده نیز نشانه های درمان نشده را در ایام بزرگسالی حفظ می کنند ( یونگ[3] و برامهام[4]، 2007).

 به دلیل شروع زودرس اختلال ADHD که معمولا قبل از 7 سالگی است، برخی معتقدند این اختلال ریشه ی زیستی دارد ( آدلر[5]، 2006، ترجمه ی بشر دوست تجلی، 1387). در این اختلال عملکرد اجرایی[6] فرد تخریب می شود و به همین دلیل فرد مبتلا در رفتارهایی که مستلزم خود تنظیمی[7] است، دچار مشکل می گردد (رامسی[8]، 2010). کاستی توجه[9]، بیش فعالی[10] و تکانشگری[11] علامت های اصلی اختلال ADHD می باشند، اما انتقال اختلال به بزرگسالی با تغییرات زیادی همراه است. در دوران بزرگسالی بیش فعالی آشکار که در کودکی علامت رایجی است، کمتر وجود دارد و فرد بیشتر احساس بی قراری می کند. خیلی از مشکلات ناشی از اختلال مانند مهارت های ضعیف مدیریت زمان و حل مساله که در کودکی توسط والدین، معلمان و مراقبان کنترل می شد، اکنون باید از طریق خود فرد مدیریت شود و این کار اغلب به صورت نامناسبی صورت می پذیرد ( آدلر، 2006، ترجمه ی بشر دوست تجلی، 1387). به همین دلیل طبق آخرین تحقیقات، کندی شناختی زمان[12] نیز جزء نشانه های اصلی بزرگسالان مبتلا به ADHD قرار گرفته است (بارکلی[13]، 2011). ADHD در بزرگسالی با مشکلات توجه، حافظه، مدیریت زمان ضعیف، مشکلات حل مسأله و تصمیمات تکانه ای شناخته می شود، اگرچه در اغلب بزرگسالان مبتلا، اختلال های همپوشی مانند مهارت های اجتماعی ناکارآمد، اضطراب، خشم، ناکامی، مشکلات هیجانی و اختلال های خواب نیز مشاهده می شود (یونگ و برامهام، 2007).

دارو درمانی در کنترل نشانه های کودکان مبتلا به ADHD می تواند موثر باشد، اما در مورد بزرگسالان وضعیت متفاوت است. اگرچه دارو درمانی می تواند به کنترل نشانه های مرکزی ADHD در بزرگسالان کمک کند، لیکن مشکلات روانپزشکی همپوش، مشکلات روانشناختی و نقص های مهارتی که در طول زمان رشد یافته اند، بهتر است با مداخلات روانشناختی درمان گردد (یونگ و برامهام، 2007). درمان های روانشناختی متفاوتی برای بزرگسالان مبتلا ایجاد شده است که درمان شناختی- رفتاری[14] یکی از مهمترین آنها می باشد (رامسی، 2010). مبنای نظری درمان شناختی- رفتاری در ADHD بر این اصل استوار است که خودکنترلی[15] رفتاری در نتیجه افزایش مهارت های شناختی و فراشناختی بهبود یافته و فرد با استفاده از این مهارت ها می تواند تکانه های خود را کنترل کند و رفتارهای خود را جهت دهد (ابیکوف[16] و جیتلمن[17]، 1985؛ میچنبام[18]، 1977، هر دو به نقل از توپلاک[19]، کانرز[20]، شاستر[21]، کنزویک[22] و پارکس[23]، 2008)