مبانی نظری و پیشینه پژوهش تروماهای اوایل زندگی یا رویداد های آسیب زا در 31 صفحه ورد قابل ویرایش با فرمت doc

توضیحات:

فصل دوم پایان نامه کارشناسی ارشد (پیشینه ی پژوهش)

همرا با منبع نویسی درون متنی فارسی و انگلیسی کامل به شیوه APA جهت استفاده فصل دو پایان نامه

توضیحات نظری در مورد متغیر و همچنین پیشینه در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه

رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب برای فصل دو پایان نامه

منبع : دارد (به شیوه APA)

نوع فایل: WORD و قابل ویرایش با فرمت doc

قسمتی از مبانی نظری متغیر:

مقدمه

میلیون­ها کودک در سراسر جهان با تجارب تروماتیک مواجه هستند که این امر ممکن است فراگیر و مزمن (یک دوره بدرفتاری مانند زنا با محارم، جنگ) یا در یک زمان محدود باشد (مانند فاجعه ای طبیعی). شمار کودکانی که در ایالات متحده در طول یک سال با رویدادهای تروماتیک مواجه می­شوند بالغ بر 4 میلیون نفر هستند. این تجارب شامل بهره­کشی جسمی یا جنسی، زندگی در خانواده یا جامعه­ای که سرشار از خشونت است، جان به در بردن از یک تصادف شدید رانندگی، و ... هستند که همه­ی این موارد با سلامت جسمانی و روانی در بزرگسالی مرتبطند (گونار و وزکوئز[4]، 2006). بسته به شدت، فراوانی، ماهیت و الگوی رویدادهای تروماتیک، حداقل نیمی از کودکانی که با این رویدادها مواجه می شوند انتظار می­رود که علایم روانی- عصبی قابل توجهی را نشان دهند.

هر فردی در اوایل (سال­های اول) زندگی تغییرات سریعی را در رشد تجربه می­کند. این دوران هم فرصتی بزرگ و هم آسیب­پذیری زیادی را فراهم می­­نماید. عوامل چندگانه­ای بر اثرات کوتاه و بلندمدت تروما در کودکان اثر می­گذارند. تعامل عوامل و بی نظیر بودن هر کودک درک صحیحی از سهم هر عامل را غیرممکن ساخته و هم چنین پیش­بینی نهایی برای هر کودک را با عدم قطعیت همراه ساخته است. با این وجود، هم والدین و هم افراد مسئول باید درک روشنی را از برخی متغیرهایی که بر پاسخ کودک به رویدادهای آسیب­زا اثر می­گذارند، بدست بیاورند. در این زمینه سه مجموعه از عوامل وجود دارند: 1- ویژگی­های مرتبط با فرد 2- ویژگی های مرتبط با رویداد تروماتیکی که فرد با آن مواجه شده و 3- عوامل پس از تروما (انجمن ملی سلامت روانی[10]، 2001). در ادامه به این­مجموعه عوامل پرداخته می­شود.

1. ویژگی­های مرتبط با فرد

1-1.سن: یک عامل مهم سن فرد است. برخلاف عقاید گذشته که تروماهای اوایل زندگی اثر کمی بر فرد دارند اکنون محققان دریافته­اند که تروماهای اوایل زندگی بیشترین میزان اثر بالقوه را به وسیله تغییر در فرایندهای عصبی- شیمیایی پایه را که می­توانند بر رشد، ساختار و عملکرد مغز اثر بگذارند، دارا می­باشند (اسچوارتز و پری، 1994). اگرچه تروماهای زمان بزرگسالی به نتایج محدود (هرچند قابل توجه) منجر می­شوند و به وسیله مواجه با یک نشانه (یادآور) رویداد تروماتیک فعال می­شود اما تروماهای اوایل زندگی با اثرگذاری بر رشد، به پیامدهای کلی و فراگیری برای کودک منجر می­شود (پری، 2004).

در سنین پنج سالگی و کم­تر به طور کلی فرد بیشترین واکنش را به اثر رویداد تروماتیک در خصوص مادر یا دیگر افراد مراقبت کننده­شان، نسبت به هرکس دیگری نشان می­دهند در نتیجه رویداد تروماتیک فرد در این گروه سنی ترکیبی از واکنش های زیر را که مرکب از نشانه های درونی شده و رفتارهای بیرونی هستند را نشان می دهند (انجمن ملی سلامت روانی، 2001).

• ترس از جدا شدن از مادر یا مراقبان اولیه و چسبیدن بیش از حد به آن ها

• گریه و ناله کردن، جیغ کشیدن، لرزیدن و حالات وحشت زده صورت

• بی تحرکی یا حرکات بی هدف

• رفتارهای واپس روانه از قبیل مکیدن انگشت

• خیس کردن رختخواب و ترس از تاریکی

در سنین 6 تا 11سالگی فرد ترکیبی از پاسخ ها­ی زیر را نشان می­دهند.

نشانه­های­درونی­شده: کناره­گیری شدید، بی­تفاوتی هیجانی یا کرختی هیجانی، ترس­های غیرمنطقی، شکایات بدنی، افسردگی، اضطراب، احساس­گناه، ناتوانی در تمرکز، مشکلات خواب و کابوس­های شبانه

رفتارهای بیرونی: تهییج پذیری، خشم و دعوای بیش از حد، امتناع از رفتن به مدرسه

افراد بین سنین 12تا 17سالگی به طور کلی واکنش­هایی مشابه آن­چه که بزرگسالان نشان می­دهند را بروز می­دهند. این افراد ترکیبی از پاسخ­های زیر را نشان می­دهند

نشانه­های­درونی­شده: بی­تفاوتی هیجانی، اجتناب­ از محرک­ها، فلش­بک­ها و کابوس­های شبانه، گیجی و سردرگمی، افسردگی، کناره­گیری و انزوا، شکایات بدنی، اختلالات خواب، افت تحصیلی و شغلی، افکارخودکشی، احساس­گناه و خیال­پردازی در مورد انتقام.

رفتارهای بیرونی: تعارضات بین فردی، واکنش­های پرخاشگرانه، اجتناب و امتناع از رفتن به مدرسه، سوء­مصرف مواد و رفتارهای ضداجتماعی.

2-1. مواجهه پیشین با تروما: فردی که قبلاً با یک تروما مواجه شده در معرض بیشترین خطر در زمینه اختلال در رشد و علایم رشد قرار دارد. سیستم عصبی- زیستی اکثر کودکان نیاز به انطباق با موقعیت تروماتیک دارد که این شانس انطباق بادوام و پایدار را افزایش می­دهد. بنابراین مواجهه تکراری با رویداد تروماتیک ممکن است به یک موقعیت خاص منجر شود که به یک "صفت" پایدار مبدل می­شود (پری و همکاران، 1995).

3-1. وجود یک مشکل روانی که از قبل وجود داشته است: کودکی که معمولاً در طول رشد در مقابله با یک مشکل سلامت روانی که از قبل بوده در معرض بیشترین خطر برای مواجه با رویداد تروماتیک خصوصاً ترومای با ماهیت مزمن است. مشکل اساسی سلامت روانی کودک تا زمانی که پس از بروز تروما ارزیابی نشود، ممکن نیست که شناخته شود. حتی پس از این هم ارزیابی به شناسایی مشکلات سلامت روانی که قبلاً وجود داشته منجر نخواهد شد مگر این که امر سنجش و ارزیابی بطور فراگیر و اساساً گسترده صورت گیرد.

4-1. ماهیت حمایت اجتماعی پیش از تروما: کودکی که پیش از بروز تروما حمایت خانوادگی و اجتماعی قوی داشته است احتمالاً از عوامل حمایتی قابل توجهی که رشد سلامت او را ارتقاء می­بخشند بهره­مند شده است. بنابراین چنین کودکی ممکن است بهتر قادر به نشان دادن پاسخ های ارتجاعی به تروما باشد. از طرف دیگر زمانی که خانواده فقر را تجربه می­کند یا آسیبی در بخشی از کارکرد افراد بزرگسال خانواده وجود دارد، در این حالت ممکن است که رشد کودک در خطر باشد.

5-1. دیگر شرایط مختل­کننده رشد: از دیگر شرایطی که ممکن است رشد کودک را با خطر مواجه سازد مواردی از قبیل وجود یک ناتوانی است که بر شناخت آن­ها مانند پردازش مسئله اثر می­گذارد یا عقب ماندگی ذهنی که به طور کلی رشد کودک را نسبت به سن تقویمی­اش به تأخیر می­اندازد. مثال­های دیگر شامل موقعیت­هایی است که در آن کودک فقدانی بزرگ را تجربه می­کند خصوصاً از دست دادن والدین یا دیگر مراقبان کودک. کودکانِ با مشکلات سلامت جسمانی قابل توجه، ممکن است تروما را در نتیجه شرایط پزشکی­شان تجربه کنند. در نهایت مطالعات اولیه ژنتیک، شرایط ژنتیکی و ارثی را به عنوان عوامل مرتبط بالقوه­ای برمی­شمارند که می­توانند فرد را در صورت مواجهه با تجربه­ی تروماتیک مستعدِ PTSD سازند (یهودا و دیویدسون[11]، 2000).